Description
Ciekawostki między przeszłością a teraźniejszością
Stosowanie suszenia dorsza (Gadus morhua) w celu jego konserwacji jest bardzo stare: istnieją dokumenty potwierdzające tę praktykę na Morzach Północnych od czasów Karola Wielkiego (IX wiek).
Sztokfisz został wprowadzony do Triveneto przez Wenecjan, którzy byli świetnymi nawigatorami i przywieźli do domu każdą nowość.
Najbardziej rozpowszechniona wersja faktów głosi, że w 1432 roku wyprawa pod dowództwem weneckiego kapitana Pietro Queriniego rozbiła się w Norwegii, na wyspie Røst. Wracając do domu, Querini przywiózł sztokfisza, który w Triveneto nadal nazywa się bacalà, podczas gdy w pozostałych częściach Włoch solony dorsz nazywa się baccalà, a suszony dorsz stoccafisso. Wenecjanie postrzegali sztokfisza jako atrakcyjną alternatywę dla świeżych ryb, które były drogie i łatwo psujące się. Narodziła się tradycja spożywania tego dania według różnych przepisów, w tym „bacalà alla vicentina”.
Od 1987 roku istnieje „Confraternita del Bacalà”, stowarzyszenie restauratorów i gastronomów urodzonych w Sandrigo (kilka kilometrów na północ od Vicenzy we Włoszech), którego celem jest promowanie tej starożytnej potrawy przy jednoczesnym poszanowaniu tradycyjnej receptury. Z tego powodu Sandrigo nazywane jest „ojczyzną dorsza”, ma historyczne związki z wyspami Lofoten i organizuje coroczny festiwal, który trwa dwa tygodnie, na cześć tej potrawy opartej na suszonych rybach z tych obszarów.
Składniki:
Odwodniony sztokfisz (Gadus morhua) 55%, oliwa z oliwek 22%, woda, odtłuszczone mleko w proszku, mąka z pszenicy miękkiej typu „00”, skrobia ryżowa, sól, cebula, czosnek, pieprz, pietruszka, olej słonecznikowy, regulator kwasowości: kwas cytrynowy. |
